Het was te koud om naar buiten te gaan, dikke sneeuwvlokken kwamen en smolten tegen het raam, toch had dit de moeder van Fleur niet tegengehouden haar dochter naar buiten te sturen.
Die kwam, zoals altijd, naar Ellen en Janita.
Ellen zat op de bank terwijl Fleur tegen haar aan lag en een boek las, Janita had een map mee waarin de administratie stond van het tankstation die ze moest uitpluizen. Blijkbaar was er op onverklaarbare manier ruim tweeduizend liter verdwenen zonder dat het was getankt.
Ellen keek intussen met een half oog tv.
‘Je was laat thuis gisteren.’ Klonk het ineens.
‘Ja, sorry.’ Ellen keek weg van het beeldscherm. ‘We hadden een onverwachte vergadering.’
‘Is er bij jullie ook tweeduizend liter verdwenen?’ Janita legde de mappen weg.
‘Nee, het ging over die zaak in Amstelhout. De minister wil al het onderwijzend personeel door laten lichten door de politie en een psychologisch onderzoek.’
Ellen voelde een verstarring bij Fleur. Ze zag haar hoofd op een subtiele manier draaien en meeluisteren.
‘Gaan ze nu zo ver?’ Vroeg Janita.
‘Ja, de directeur wilde ons alvast waarschuwen en vragen of we iets op ons kerfstok hadden wat de politie kon vinden. En of de psycholoog iets zou vinden.’
‘Wat heb jij gezegd?’
‘De politie vind bij mij niets.’ Zei Ellen. ‘En ik heb tegenover al mijn collega’s verklaard dat ik een lesbo ben.’
‘Wisten ze dat al niet dan?’
‘De directeur wist het al, sommige collega’s niet maar ze waren wel ondersteunend.’
‘Ach, ik verwacht verder niets.’ Zei Janita die de mappen weer pakte. ‘Jij raakt geen kinderen aan, daarom ben je bij mij.’
‘En wat als juf Ellen wel aan kinderen zit?’ Flapte Fleur eruit.
Janita gaf even wat gedachtenwerk waarin Ellen verbaasd probeerde te kijken.
‘Ik denk dat Ellen wel weet wat ik dan doe.’ Zei Janita uiteindelijk.
‘Maar ik zit niet aan kinderen.’ Benadrukte Ellen. ‘Ik hoef het dus niet te weten.’
Janita glimlachte en begon aan een cijfercombinatie die voor Ellen niet meer was dan gebrabbel.
Na een paar minuten stond ze op. ‘Ik ga koffie pakken, jullie wat?’
‘Warme choco?’ Probeerde Fleur.
‘Zonder slagroom, je wordt een beetje dik jongedame.’ Zei Janita streng. ‘En jij?’
‘Thee.’ Zei Ellen.
‘Ik mag dus alle apparaten in de keuken bedienen.’ Janita ging weg.
‘Waarom moest je daarover beginnen?’ Vroeg Ellen op een fluistertoon aan Fleur.
‘Ik wilde het gewoon weten.’ Zei Fleur. ‘Ze weet toch niet van ons.’
‘Ik wilde het ook niet duidelijk maken.’
‘Wat is een psycholoog?’
‘Iemand die je hersenen onderzoekt in hun hoofd. Als ze niet denken of doen als normale mensen.’
‘Maakt u zich dan geen zorgen?’
‘Nog niet.’ Zei Ellen. ‘Maar geen geintjes van jou meer.’
‘Gaat Janita bij u weg als ze erachter komt?’
‘Op zijn minst.’ Ellen wist dat er nog veel meer zou volgen.
‘Dan ga ik door.’ Besliste Fleur.
‘Nee, waarom?’ Vroeg Ellen streng.
‘Als Janita bij jou weg is dan zijn we samen.’
‘Kleine intrigante.’ Zei Ellen. Ze legde haar handen op de buik van Fleur en begon te kietelen. Zoals ze al verwacht had kon Fleur daar niet tegen en lag ze even later luid lachend op de bank.
‘Ik kan er niet tegen!’ Brulde Fleur. ‘Hou op!’
‘Dames, kalm aan.’ Janita kwam weer terug met drinken en zette die op tafel.
Ellen stopte met Fleur te kietelen.
‘Janita!’ Het duurde even voor Fleur wat kon zeggen en het klonk rasperig. ‘Zag je dat? Juf Ellen raakte me aan!’
Janita kon een giechel niet onderdrukken.
‘Foei, stoute Ellen!’ Zei ze quasi boos.
‘En nu ben ik stout.’ Zei Ellen meesmalend.
‘Misschien ben ik vanavond wel stout.’ Janita ging weer zitten en gaf een wetende knipoog.
‘Dan moet ik jou ook kietelen.’ Ellen sprong zonder waarschuwing op Janita af en begon ook haar te kietelen. ‘Kom helpen Fleur!’
Fleur was bijna klaar met uithijgen en sprong ook op Janita af. Die had het uiteindelijk niet meer en pas toen ze luid schreeuwde dat ze bijna in haar broek plaste stopte de marteling van Ellen en Fleur.
‘Ben je nog stout?’ Vroeg Ellen.
‘Misschien.’ Zei Janita. En ze maakte een hoofdbeweging naar Fleur dat ze niet open kon zijn in haar buurt.
‘Dan kom ik jou misschien straf geven.’ Ellen knipoogde onzichtbaar naar Fleur en ging weer op de bank zitten.
Fleur zei niets en ging weer tegen Ellen aan liggen.



Hoewel het nieuws bleef berichten over wat inmiddels de zaak “Amstelhout” werd genoemd bleef het op school rustig. Ellen had na de vergadering niets meer gehoord en ze vroeg zich af of ze nog wel iets zou horen. Misschien werd er uiteindelijk niet zo zwaar aan getild als zelfs de directeur had gedacht. Hij vertelde wel dat hij een aantal brieven had gekregen van bezorgde ouders maar weigerde te vertellen over wie dat ging. Dit veroorzaakte een beetje onrust onder het personeel. Niemand dacht van de ander dat hij daadwerkelijk een van zijn leerlingen zou aanraken, maar het was meer het feit dat je verdacht kon worden.
Ellen was wel geschrokken na dit nieuws en hoopte dat dit niet vanuit haar klas was. De moeder van Fleur zou niet schrijven. Ellen had het vermoeden dat als ze Fleur voor de ogen van haar moeder zou uitkleden het wijf een biertje erbij zou pakken en van de show genieten.
Maar er konden natuurlijk andere leerlingen, beter gezegd: ouders van leerlingen, zijn die hun beklag deden. Ellen dacht terug aan het incident met Marcella bij de handstand. Misschien had ze thuis verteld over het feit dat haar rokje omlaag was gevallen. Al kon Ellen zich niet voorstellen dat de redelijk pragmatische ouders van Marcella daarover zouden klagen.
Maar op een donderdag tijdens de ochtendpauze kwamen ineens een stuk of acht mensen het plein op gelopen. De leerlingen die aan het spelen waren stopten om te kijken naar het bonte schouwspel dat werd verwelkomd door de directeur. In de lerarenkamer nam de opwinding toe en stond iedereen vanachter de ramen te kijken.
‘Zijn dat de onderzoekers?’ Vroeg Natascha.
Ellen twijfelde daar niet aan. Het waren vier mannen en vier vrouwen van alle leeftijden. Er waren jonge vrouwen, maar ook eentje die twee maal zo breed was als Natascha en een doorleefd gezicht had. De mannen hadden allemaal een baard of probeerden er eentje te kweken. Ellen had wel eens gelezen dat dit standaard was voor psychologen, geen idee hoe ze daarbij kwam overigens.
De groep verdween uit beeld en na een paar minuten kwam de directeur de koffiekamer binnen gelopen, alleen.
‘Zoals jullie al wel hebben gezien zijn de onderzoekers er.’ Zei hij toen zijn personeel hem zwijgend aankeek. ‘Er is niets om je zorgen over te maken. Als ze bij je klas zijn nemen ze jou als juf of meester even apart voor een kort gesprek. In die tijd wordt ook de klas getest. Nu zullen ze dat laatste zelf niet doorhebben omdat het blijkbaar een soort van stiekem gebeurt. Het hele gebeuren zal een half uur tot drie kwartier in beslag nemen. Er is niets om je zorgen over te maken.’
Dat deed Ellen nu dus wel. Een gesprek met een psycholoog alleen zou ze nog wel redden, maar wat zou haar klas zeggen? Ellen dacht niet dat die het er zomaar uit zou gooien, en het zou ook niet zo zijn dat de onderzoekers een soort licht boven haar zouden schijnen dat zij iets te vertellen had maar het kon natuurlijk slinks gebeuren.
‘Vanmiddag na schooltijd worden jullie nog een keertje overhoord.’
De directeur zei wel dat hij zich geen zorgen maakte maar hij zweette wel. Ellen voelde een knoop in haar maag die niet verdwenen was toen ze haar leerlingen van het plein ging halen en naar de klas bracht.
Een beetje gedachtenloos volgde ze haar programma voor de donderdag tot er op de deur geklopt werd. Twee van de onderzoekers kwamen binnen.
‘Hallo kinderen.’ Zei de vrouw, een leuk jong ding waar Ellen wel op zou kunnen vallen. ‘En Ellen Kooiman?’ Ze keek Ellen vragend aan.
‘Ja, dezelfde.’ Zei Ellen die probeerde haar stem neutraal en helder te laten klinken. De klas gniffelde.
‘Mijn collega neemt uw klas even over, dan kunt u met mij mee.’ Zei de man.
‘Oké, is goed.’ Ellen voelde een zweetdruppel bij haar haarwortels. ‘Kinderen, gedraag jullie en luisteren naar de mevrouw.’
Ze liep de klas door naar de deur en had het gevoel dat de tijd langzamer ging dan normaal. Pas toen ze een stap buiten de deur zette en de psycholoog de deur van de klas achter haar dicht deed ging het weer op normale snelheid.
‘Bent u zenuwachtig?’ Vroeg de man die aan zijn korte baard frunnikte.
‘Ja.’ Bekende Ellen.
‘Dat is iedereen hoor.’ Zei de man bemoedigend. ‘En logisch ook. Volgt u?’
Ze liepen de school door naar het dokterskamertje waar Ellen vorig jaar de moeder van Fleur had gesproken. De man ging zitten en pakte een notitieboekje.
‘Goed, u bent al ingelicht over de directie over dit plan?’
‘Ja.’ Zei Ellen.
‘Mooi. Vertelt u eens wat over uzelf.’
Ellen begon te vertellen over haar thuissituatie, dat ze een vriendin had en dat het eigenlijk wel op rolletjes liep. Ze zag de man af en toe een aantekening maken en haar verder bestuderend aankijken.
‘Heeft u ooit klachten gehad vanuit uw klas of ouders dat u op vrouwen valt?’ Vroeg hij na een tijdje.
‘Nee, ik wijdt mij in de klas niet uit over mijn thuissituatie of mijn geaardheid.’ Zei Ellen.
‘Vanwege die reden?’
‘Ja, nou ja... ik vind niet dat het ertoe doet. Het gaat over mijn manier van lesgeven en de zorg die ik heb voor de kinderen, niet om wat ik met mijn vriendin uitspook.’
‘U en uw vriendin hebben ook gewoon seks?’
Ellen kon niet om de gedachte heen dat de man zich een beetje zat op te geilen, al was dat moeilijk te zien door de baard.
‘Ja.’
‘En wat voor handelingen zijn dat dan?’
‘We doen aan bdsm.’ Zei Ellen. ‘Ik bind haar vast aan het bed en zweepjes, en voorbinddildo’s.’
De man maakte weer een aantekening.
‘En hoe vaak hebben jullie seks?’
De laatste tijd minder... ‘Twee, drie keer in de week.’ Bekende Ellen.
‘En dat is genoeg voor u?’
‘Jawel.’ Zei Ellen.
‘U zegt het met iets van een apart toontje?’
Ellen keek de man aan, verdomme kon hij het niet over iets anders hebben?
‘Het is wel genoeg, maar Janita en ik zouden het vaker willen.’
‘En waarom gebeurt dat niet?’
‘Omdat haar wonden moeten helen, en het neemt een halve avond in beslag.’
‘Oké, begrijpelijk.’ De man maakte weer een aantekening. ‘En in de klas, heeft u ooit wel eens het gevoel gehad dat u iets heeft gedaan wat niet kon? Waarvan ouders zouden zeggen dat het not-done was?’
‘Nee.’ Loog Ellen. ‘Ik denk het niet.’
‘U denkt het niet?’ De man keek haar scherp aan.
‘U weet hoe de ouders van tegenwoordig zijn. Alle kinderen zijn schatjes en het veel gebruikte: “dat doet mijn kind niet” syndroom.’
‘Loopt u daar wel eens tegenaan?’
Ellen dacht aan Jon, maar zijn ouders waren niet van dat slag. Al had ze vorig schooljaar wel een aantal aanvaringen gehad met een aantal ouders.
‘Dit jaar nog niet.’ Bekende ze.
‘En waar gaan die klachten dan over?’ De man leek haar nog dieper aan te kijken dan eerst. Ellen werd bijna zenuwachtiger.
‘Over slecht schoolwerk, vooral.’ Bekende Ellen. ‘Cijfers die tegenvallen.’
‘En u vind dat irritant?’
‘Uiteraard, als een leerling te dom is om bij mij in de klas te zitten geef ik het extra aandacht, maar als die dan nog niet wil luisteren.’ Ellen werd een beetje geïrriteerd.
‘Heeft u wel eens een leerling afgerekend op het gedrag van de ouders?’
‘Nee, de ouders moeten de leerling, hun kind, afrekenen. De kinderen kunnen er niets aan doen als hun ouders niet voldoen.’
De man kauwde even met zijn kaken en klikte toen zijn pen dicht.
‘Goed mevrouw Kooiman. Ik denk dat ik afdoende weet.’
Ze stonden op en gaven elkaar een hand. Ellen dacht dat ze het er wel goed vanaf had gebracht terwijl ze terug liepen naar de klas.
Ze had verwacht dat de leerlingen een opstand hadden ontketend in haar afwezigheid, maar de vrouw die de macht had overgenomen had ze rustig aan het werk.
‘Vanmiddag komen wij langs voor een nabespreking.’ Zei de man toen de vrouw op hen kwam toegelopen.
‘Is goed, tot vanmiddag.’
Ellen doorliep de rest van de dag een stuk beter dan ze de eerste uren van de ochtend had gedaan. Toch kreeg ze om half vier een bedreigend gevoel. De klas was nu stil en leeg en ze had geen kans gehad met Fleur te praten. Ze had de leerlingen ook niet horen praten over wat er was gebeurd in het half uur dat ze afwezig was geweest. Een korte klop op de deur maakte een einde aan haar lijden en de man en vrouw kwamen binnen stappen.
‘U lijkt redelijk gekalmeerd.’ Merkte de man op toen ze op de kleine stoelen aan de voorste tafels gingen zitten zodat ze recht tegen Ellens bureau aan zaten.
‘Klopt.’ Zei Ellen. ‘Ik heb niets op mijn kerfstok.’
‘En toch was u vanmorgen gespannen?’
‘Jullie graven naar problemen.’ Zei Ellen. ‘En het kan zijn dat jullie iets opgraven wat er niet is.’
De man had hier geen antwoord op. Hij haalde een paar papieren tevoorschijn.
‘Mijn gesprek met u heeft niets opgeleverd.’ Zei de Man. ‘Maar de test met de klas wel.’
Ellen voelde een draai in haar maag.
‘Kunt u dat verschil verklaren?’ Vroeg de vrouw.
‘Nee.’ Zei Ellen.
‘De jongens klagen dat u nogal eens bij ze gaat kijken als ze aan het omkleden zijn.’ Verhelderde ze.
‘U bedoelt na de gymles?’ Ellen voelde haar maag weer goed draaien. ‘Ja, dat klopt.’
‘Waarom doet u dat?’
Ellen had maar een fractie van een seconde nodig om tot een antwoord te komen, en dat was niet gelogen.
‘Om twee redenen, een paar jaar geleden werd geklaagd dat de jongenskleedkamer een rotzooi was wanneer de leerlingen klaar waren.’
‘Waarom ruimt u achteraf niet op?’ Vroeg de man.
‘Zie ik eruit als een sloof?’ Vroeg Ellen terug. ‘Ik hou liever in de gaten dat ze geen rotzooi maken dan dat ik voor schoonmaakster ga spelen, bedankt.’
De vrouw trok een wenkbrauw op. ‘En de tweede reden?’
‘Ik heb altijd de laatste twee uur gym op woensdagochtend. Ik moet de gymzaal afsluiten en dat kan uiteraard pas wanneer de laatste kinderen weg zijn. Ik ga dus in de kleedkamer staan in de hoop dat ze dan opschieten, ik kan afsluiten en aan de vrije middag beginnen.’
De man trok een fractie van een seconde een “gelijk heeft ze” gezicht. Maar dat stond snel weer neutraal.
‘En verder heb ik een aantal klachten gekregen dat u ernstig overbeschermend doet met betrekking tot één leerlinge.’
Ellen wist meteen waar dit over ging, de leerlinge dan.
‘Overbeschermend?’ Vroeg Ellen.
‘Blijkbaar houdt u een van uw leerlingen beter in de gaten dan de rest. Of zo voelen ze het.’ Zei de vrouw. ‘Is dit waar?’
‘Ja, ik weet ook meteen over welke leerling u het heeft.’ Bekende Ellen. ‘Fleur.’
‘Ik mag niet in namen treden.’ Zei de vrouw met een zuinig gezicht.
‘Maar ik wel.’
‘Maar u geeft toe dat u tegen dit meisje meer en beter beschermend bent dan tegen de rest van de klas?’
‘Ik geef toe dat ik iets meer aandacht heb voor Fleur in wat genoemd kan worden bescherming dan ik heb aan de rest. Ik probeer Fleur juist te beschermen tegen de rest van de klas.’
‘Hoe dat zo?’ Vroeg de man.
Ellen zuchtte en trok haar bureaulade open. Ze rommelde even in het vakje en vond de brief van de Raaij. Die ze woordeloos aan de vrouw gaf.
Die las het briefje vluchtig door en gaf het over aan de man.
‘Ik hoopte een stabiele basis voor haar te maken, en dat lijkt aan te slaan want ze haalt goede cijfers, goede inzet en bovendien heeft ze een aantal vriendinnetjes hier in de klas.’ Dat Ellen haar grootste vriendin was verzweeg ze.
‘Ik heb inderdaad even met dit meisje gesproken.’ Zei de vrouw. ‘En die gaf hoog van u op. Ze was in elk geval heel positief en leek te stralen wanneer ze over u vertelde.’
Ellen moest een glimlach onderdrukken, praten over Fleur was net zo fijn als praten met Fleur. Maar te veel zou tot problemen kunnen leiden.
‘Mag ik naar aanleiding van deze brief zeggen dat ik u een heel goede lerares vindt.’ Zei de man.
‘Dank u.’ Ellen was blij verrast, dit betekende vast ook dat alle verdenking, als die er ooit was geweest, was verdwenen.
‘Nog even over uw geaardheid.’ De vrouw keek Ellen recht aan.
‘Daar heb ik het liever niet over.’ Zei Ellen.
‘Waarom niet?’ Vroeg de vrouw.
‘Omdat mijn geaardheid niets af hoort te doen aan mijn werk. Het is nu ruim in de eenentwintigste eeuw. Het gaat mijn leerlingen ook niets aan.’
‘Maar bent u niet bang dat u een affectie kan ontwikkelen voor een van uw leerlingen?’ Vroeg de vrouw.
‘Vraagt u dit ook aan mannelijke collega’s die gewoon op vrouwen vallen?’ Vroeg Ellen.
De vrouw zweeg bedremmeld en zelfs haar collega keek haar onderzoekend, bestraffend aan.
‘Nou?’ Vroeg Ellen. ‘Vraagt u dit ook aan Deutekom? Of aan de directeur?’
‘Het spijt me.’ Zei de vrouw bedremmeld. ‘Ik had het niet mogen vragen.’
‘Nee.’ Snauwde Ellen haar toe, hoewel ze niet kon ontkennen dat het in haar geval een vrij terechte vraag was. Ze wilde hier geen antwoord op geven voor het geval dat ze iets verkeerds zou zeggen.
‘Dan maken we hier een einde aan.’ Besloot de man zijn vrouwelijke kompaan uit de brand te helpen. ‘Bedankt voor uw medewerking.’
‘Hoe heb ik het uiteindelijk gedaan?’ Vroeg Ellen die weigerde nog naar de vrouw te kijken.
‘U hebt het goed gedaan.’ Zei de man. ‘De klachten die we hebben opgespoord waren triviaal van aard en u valt duidelijk niet op jongetjes dus de opmerking dat u bij het douchen kijkt is niet te staven. Wij kunnen enkel uitgaan van uw antwoord, wat vrij bevredigend is.’
‘Dank u.’ Ellen stond op en gaf de man een hand. ‘Ik hoop niet dat jullie pedo’s tegenkomen in ons onderwijssysteem, maar als jullie ze pakken...’
‘Wij doen ons best.’ Zei de man. De vrouw maakte dat ze wegkwam.

Ellen en Fleur zaten in de kleedkamer na de gymles. De laatste kinderen waren vertrokken en ze besteedden de gebruikelijke vijftien minuten aan zoenen en voelen. Ellen kreunde toen het kleine handje van Fleur onder haar trui gleed en ze haar borsten begon te strelen.
‘Bent u vorige week gecontroleerd?’ Vroeg Fleur toen ze hun zoen verbraken.
‘Ja.’ Zei Ellen.
‘Hebben ze het over mij gehad?’
‘Ook.’ Bevestigde Ellen. ‘Maar er is niets gebeurd verder. ‘Ze zeiden dat je erg blij was als je het over mij had.’
‘Dat klopt.’ Zei Fleur.
‘Waarom?’ Vroeg Ellen.
‘Ik denk dat ik verliefd op u ben.’ Zei Fleur.
‘En waarom denk je dat?’
‘Ik moet de hele tijd aan u denken, en ik droom over u. U heeft zo’n leuke stem en mooie borsten.’
‘Ik ben ook verliefd op jou hoor.’ Zei Ellen. Ze gaf Fleur een zoen in haar nek en vroeg zich af of Fleur werkelijk verliefd was. Kinderen op deze leeftijd konden inderdaad heftige periodes van verliefdheid ervaren, maar echte verliefdheid zoals volwassenen die hadden was zeldzaam.
‘Wanneer hebben we weer een keer seks?’ Vroeg Fleur.
‘Als niemand ons ontdekt.’ Zei Ellen. ‘Als we alleen zijn, echt alleen.’
‘Maar we zijn nu toch alleen?’ Fleur keek om zich heen. ‘Er is hier niemand.’
‘Maar er kunnen wel mensen komen.’ Legde Ellen uit. ‘En niemand mag ons zien.’ Ellen liet haar hand onder de trui van Fleur glijden en streelde het meisje over haar ruggengraat om haar vingers uiteindelijk een paar millimeter in de onderbroek van Fleur te stoppen zodat ze de bovenkant van de bilspleet kon voelen.
‘Maar die mensen moesten onderzoeken of u van kinderen houdt?’ Vroeg Fleur verder.
‘Ja. Dat doen ze inderdaad.’
‘Dan waren het zeker geen goede onderzoekers?’
Ellen moest lachen, als ze inderdaad ten volle had meegewerkt dan zouden ze er zó achter gekomen zijn. Bovendien zouden ze na een onderzoek van enkele dagen, waarbij ze haar de hele tijd in de gaten zouden houden, er ook wel iets uitkomen.
‘Ik denk dat ze niet genoeg tijd hebben.’ Zei Ellen. ‘Het is moeilijk om iemand te herkennen als die niet herkend wil worden.’
‘Waren er verder nog problemen?’ Informeerde Fleur bezorgd.
‘Och, dat ik af en toe bij de jongens ga kijken als ze aan het douchen zijn. Maar ik val niet op jongens.’
‘U ziet dus alle jongens bloot?’ Vroeg Fleur giechelend. ‘Hoe ziet die van Jon eruit?’
‘Daar let ik niet op.’ Zei Ellen eerlijk. ‘Ik hou niet van piemeltjes, maar een klein kaal meisjeskutje vind ik altijd fijn.’ Ze haalde haar hand bij Fleurs billen weg en legde die plat tegen haar kruis. ‘Ik vind jouw kutje veel mooier dan al die vieze piemeltjes.’
‘U heeft ook een mooi kutje.’ Zei Fleur die ook haar hand op Ellens kruis legde. ‘Ik vind het leuk als ik er iets mag in duwen.’
‘Dat doen we nog wel een keer.’ Beloofde Ellen. ‘Maar we hebben geen tijd meer.’
Fleur slaakte een teleurgestelde kreun. ‘Wanneer doen we het dan weer?’
‘Dat weet ik nog niet, maar laat mij nu maar een mooi moment uitzoeken.’



Februari eindigde en het weer werd druilerig. In maart was de zaak Amstelhout naar de achtergrond verdreven, het was een geruchtmakende zaak, maar geen grote. Er werden wel een paar leraren en leraressen in het onderwijs opgespoord die iets op hun kerfstok hadden of dreigden te hebben. Maar op de school van Ellen veranderde niets. De citotoets werd gehouden en daarna begon de spanning voor de groep-achters of ze het hadden gered, of niet.
Amstelhout werd in het nieuws vervangen door de Russische spanningen in het oosten. Hoewel de druk op Moldavië hoog werd gehouden en het land inmiddels werd omsingeld. Door Amerikaanse en Europese troepen in het westen, en de Russen in het oosten, deed de Russische president zijn macht gelden in Georgië. Het westen was een paar weken in de ban van de Russische overmacht die over het fragiele Georgische militaire apparaat heen walste. De slag om Tblisi was volgens waarnemers de zwaarste sinds de slag om Berlijn in de tweede wereldoorlog. Uiteraard de aanval op Kiev niet meegerekend die een paar jaar eerder de helft van de stad in de as had gelegd en waarvan de bezetter weigerde dodentallen vrij te geven.
De drukte voor Ellen vertaalde zich in het aankomend schoolkamp een maand later. Ze moest vervoer regelen naar het kamp en voldoende budgetten zien te realiseren voor het eten van de kinderen. Ze kreeg ook nog het definitieve eindrapport van het onderzoek waarin werd gesteld dat er niets was gevonden in haar dossier bij de politie of bij het onderzoek. Ellen voelde zich een beetje trots dat ze het systeem in de luren had weten te leggen.
En Fleur kwam, tussen de bedrijven door, met nog een heugelijke mededeling.
‘Mama zegt dat ik bij jou ben deze Pasen.’ Zei Fleur bij hun samenzijn na de gymles.
‘Zegt ze dat?’ Vroeg Ellen.
‘Ja.’
‘Zegt ze dat of vraagt ze dat?’
‘Ze zei: “ik en Gerrit gaan weer naar Venezuela deze Pasen, jij slaapt maar weer bij je juf.”’
Ellen vond dat het kleine monster heel veel lef vertoonde. Ze was er uiteraard niet op tegen en wilde het ook heel graag.
‘Gaan we dan seks hebben?’ Vroeg Fleur.
‘Ik denk het wel.’ Ellen wist dat ze het heel moeilijk zou krijgen bij het schoolkamp. Er waren namelijk genoeg mogelijkheden om naar meisjes te kijken. Ze moest wacht houden in de meisjesslaapzaal, ze zouden gaan zwemmen... ze voelde zich al een beetje nat worden bij de gedachte aan de grote hoeveelheden badpakjes en bikini’s die om haar heen zouden wervelen. De Paasvakantie was aansluitend op het kamp dus thuis op een onbewaakt moment kon ze de spanning goed afreageren op Fleur.
‘Belooft u het?’
‘Ik ga mijn best doen.’ Beloofde Ellen. Ze betastte Fleurs borstjes door haar trui en kuste haar op haar mond en in haar nek. Fleur kreunde en drukte haar borstjes tegen Ellens handen aan.
‘Kunnen we echt niet verder?’
‘Nee, niet hier. Dat heb ik elke week al uitgelegd.’ Zei Ellen. ‘We moeten het geheim houden.’
‘Dat weet ik.’ Zei Fleur zacht. Ze legde haar armen rond Ellen en knuffelde haar stevig. ‘Dat weet ik.’
Ellen voelde dat er iets mis was, kussen en strelen deden ze wel maar knuffelen was niet zo gebruikelijk.
‘Is er iets?’ Vroeg Ellen.
‘Nee.’ Mompelde Fleur.
‘Jawel. Normaal ben je niet zo close. Is er thuis iets gebeurd?’
‘Gerrit heeft gezegd dat hij mij op straat wil zetten.’ Zei Fleur.
‘Hoe dat zo?’
‘Ik had gisteren geen zin in koken, dus dat heb ik tegen ma gezegd. Die heeft mij naar mijn kamer gestuurd en toen kwam Gerrit naar boven om te zeggen dat hij en mama het erover hadden om mij weg te doen.’
‘Zei hij dat zo?’ Vroeg Ellen die de toon erg hard vond.
‘Ja, dat zei hij zo.’ Bevestigde Fleur. ‘En toen heeft hij me meegesleept naar beneden om excuses te maken aan mama en toen heeft die gezegd dat ze weer op vakantie gaan en dat ik weer bij u ga logeren.’
Dit verklaarde wel waarom Fleur niet al te gestrest was over de behandeling door Gerrit. Ellen dacht dat het vooruitzicht bij haar te mogen slapen de angst voor Gerrit ophief.
‘Juf, mag ik bij u komen wonen als ze mij op straat zetten?’
Ellen wilde uitleggen dat ouders hun kinderen niet zomaar op straat konden zetten. Maar dat zou Fleur niet snappen. ‘Natuurlijk mag je bij mij komen wonen.’
‘En als we er samen vandoor gaan?’ Vroeg Fleur ineens. ‘Als ik op straat kom dan gaan we samen weg naar een plek waar we wel van elkaar mogen houden.’
‘En wat doe ik dan met Janita?’ Vroeg Ellen.
‘Janita vindt toch wel een andere vrouw.’ Zei Fleur. ‘U houdt toch van mij?’
Ellen moest glimlachen. Dat was ook weer waar.
‘Maar dan moeten we zo veel dingen achterlaten. De klas, mijn huis... Jon zou nooit slim worden zonder mij.’
Fleur moest lachen.
‘Is er wel een land waar we van elkaar mogen houden? Waar we seks mogen hebben?’ Vroeg Fleur.
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Er zijn wel landen waar het gebeurt. Maar het mag nergens.’
‘Waar is dat dan?’
‘Thailand.’ Zei Ellen. ‘En nog meer landen daar in de buurt. Daar gaan ook meisjes die net zo oud als jij zijn de straat op om seks te hebben, maar dan voor geld.’
Ellen had wel eens een documentaire gezien over deze kinderprostituees. Meisjes van nauwelijks zes jaar die gedwongen werden om seks te hebben met vieze, dikke, volwassen mannen. Ellen had toen ze net erachter was gekomen dat ze op kinderen viel wel eens gespeeld met de gedachte om daar naartoe te gaan om seks te hebben. Maar na dat programma was ze helemaal omgeslagen. Het was niet zo’n romantisch beeld als er normaal van een prostituee geschapen werd in boeken of films maar een keiharde wereld waar een meisje op haar achttiende al meer SOA’s had dan haar leeftijd.
‘Kan ik geld verdienen?’ Vroeg Fleur.
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Het is niets voor jou, blijf jij nou maar lekker bij mij. Ik zal je beschermen.’
Even kreeg Ellen het beeld voor zich van een Fleur in de straten van Bangkok die hard werd genomen door een Amerikaanse toerist. Nee, dat zou Fleur absoluut niet kunnen waarderen. Een beetje beffen en strelen was ze wel blij mee, en ze wilde alleen maar meer, maar een penetratie van een man?
‘Ik zal u ook beschermen.’ Zei Fleur.
‘Tegen wie?’
‘Tegen iedereen.’ Fleur keek strijdlustig.
Ellen moest lachen. ‘Wat ben je toch een heerlijk meisje.’ Ze gaf Fleur een kus op het haar en aaide haar zachtjes.