Even later lagen we onder het dekbed, dicht tegen elkaar aan. Ik had er geen idee van hoelang we al bezig waren, maar dat deed er niet toe. Morgen was het Maggi’s trouwdag en ging ze voorgoed het huis uit. Meer dan waarschijnlijk was dit intieme samenzijn met mijn jongere zus onze eerste en tegelijk onze laatste keer. Wat mij betrof kon het niet lang genoeg duren.
Alsof Maggi mijn gedachten kon lezen, verbrak ze het stilzwijgen.
“Suuz, wat ga ik je missen.”
“Ik jou ook, Mag. Ik ook.”
“Zus” zei ze na enige aarzeling, “ik heb eigenlijk altijd al willen weten waarom jij anders bent en wat jij zoekt bij een andere vrouw. Ik mag me wel bij jou verontschuldigen.”
“Verontschuldigen? Hoezo?”
“Nou, omdat ik maar deed alsof ik sliep. Ik wilde dat dit zou gebeuren. Ik wilde weten hoe het zou zijn met een vrouw.”
Ergens schrok ik toch wel. Mijn zus had dit bewust uitgelokt, maar ook al was ik er mooi ingetuind, toch was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om haar dat kwalijk te nemen.
“En?” vroeg ik plaats daarvan, “weet je het nu?”
“Euh...ja. Maar er is nog iets dat ik je moet bekennen.”
“Oh ja? Wat dan wel?”



“Toen ik daarstraks jou kamer wilde binnenkomen, heb ik eerst een tijdje staan kijken.”
“Wat!” riep ik geschrokken “jij ook al?” Ik voelde mezelf blozen tot in mijn nek.
“Hoezo, jij ook al?”
“Ik heb voordien ook bij jou staan kijken, Maggi. Jij was mijn bron van inspiratie.”
Ondanks het vale licht zag ik dat ook zij op haar beurt rood aanliep en een tijdlang bleef het stil tussen ons.
“En...” Maggi slikte moeilijk. Heb ... heb je ervan genoten?”
“Alsof je dat nog niet weet, natuurlijk wel zeg! Ik neem jou niets kwalijk, Mag,” zei ik in een poging om haar gerust te stellen. “Al helemaal niet nu we net zo lekker intiem zijn geweest.”
“Suuz, dit moet wel onder ons blijven, hé. Marco hoeft hier niets van te weten, hij zou het niet begrijpen. Kan ik op je rekenen?”
“Natuurlijk zusje, maar wel op één voorwaarde.”
“Oh ja? Welke?”
Wat Maggi verwachtte in ruil voor mijn stilzwijgen, daar had ik geen idee van. Afgemeten aan haar ongeruste blik, leek ze op het ergste voorbereid. Zo’n vaart hoefde het echter niet te lopen. Ik had zelfs het vermoeden dat ze mijn voorwaarde zelfs niet eens zo erg zou vinden.
“Komaan Suuz, welke voorwaarde,” drong ze aan.
Het duurde haar zichtbaar te lang en daarom treuzelde ik ook niet langer. In een vlotte beweging gooide ik het deksel van ons af en stak mijn armen naar haar uit.
“Gun me nog een allerlaatste rondje,” zei ik.
“Maggi’s bezorgde blik veranderde binnen een paar tellen in een stralende glimlach.
“Als het dat maar is,” klonk ze opgelucht, waarop ze zich zowat bovenop mij stortte en zich wat graag liet omarmen.



De manier waarop ze me terug kuste, droeg geen spoortje gedwongenheid in zich. Wel oprechte tederheid, afgewisseld met pure passie en verlangen. We streelden en likten dat het een lieve lust was, meestal om beurt, maar als onze houding het enigszins toeliet, toch ook tegelijkertijd. Net als ik dat bij haar deed, liet ook Maggi geen plekje van mijn lijf onaangeroerd.

Of het echt bewust gebeurde, dat zou ik niet kunnen zeggen, maar na verloop van tijd lagen we naar elkaar toe. Met onze benen verstrengeld, waren we plots aan het ‘scharen.’ Kreunend en steunend wreven we onze onderlijven tegen elkaar op. Maggi bleek een natuurtalent, en ergens vroeg ik me op dat moment wel eventjes af waar ze al die voorkennis vandaan had. Zou ze wat rondgesnuffeld hebben op het internet? Dat kon haast niet anders. Bij dat meest voor de hand liggende antwoord liet ik het maar. Ik besteedde er verder geen aandacht aan, omdat die zo gevangen werd door het effect dat ons geschuif op me had. Met haar kutje schurend over het mijne, haar zachte vochtige schaamlippen glijdend over die van mij, voelde ik al snel een orgasme komen aanrollen.
“Ooh, ... Mag...”, kreunde ik verhit.
Ze moet gemerkt hebben dat ik er aan zat te komen, want plotseling schoof ze een hand tussen onze lijven in, waar ze mijn toch al zo tindelende klit vond. Die extra impuls was er teveel aan. Ik slaakte een ingehouden kreetje, toen ik een hete siddering door mijn heupen voelde trekken. Ik klemde mijn dijen strak om de hare, als in een houdgreep. Mijn vingernagels boorden zich diep in het malse vlees van haar dijen, toen mijn ogen leken te gaan tollen en mijn blik troebel werd. Jammerend en in een stuip kwam ik klaar, daarbij wellustige rondjes draaiend op het kutje van mijn lieve, lieve zus.
Wat had ik graag gewild dat ze bij me bleef, de paar uurtjes die er van de nacht nog overbleven, maar Maggi koos ervoor om in haar eigen bed te gaan slapen. Nou ja, misschien maar best ook, anders was er van slapen vast niet veel in huis gekomen.



‘s Ochtends werd ik wakker doordat Maggi aan mijn arm stond te rukken.
“Suuz! ... Wakker worden!”
“Hmm,” bromde ik slaapdronken en probeerde me nog eens om te draaien, maar dat stond ze niet toe.
“Komaan, Suzanne, je hebt beloofd dat je me zou helpen.”
Meteen was ik klaar wakker. Het was haar trouwdag en ik had inderdaad beloofd dat ik zou helpen met het aantrekken van de bruidsjurk. De kapster was al geweest, dat zag ik toen ik haar aankeek. Misschien waren de pijpenkrullen niet helemaal meer bij de tijd, maar toch stond het haar wonderwel. In combinatie met de doordacht aangebrachte make-up zag haar gezichtje er echt prachtig uit. Alleen haar blik ... Misschien beeldde ik het me in, maar haar ogen leken niet te stralen. Toch niet zoals je dat van een aanstaand bruidje mocht verwachten. Veel tijd om daarover na te denken gunde ze me echter niet.
“Kom je?” drong ze aan.
Ik rolde mijn bed uit, trok snel mijn kamerjas aan en volgde haar. Op de gang werd mijn blik als vanzelf naar haar zeer vrouwelijk deinende kontje toe gezogen. Maggi droeg duidelijk niets onder haar flinterdunne nachthemdje en plots bekroop me de lust om mijn handen op die malse billen van haar te leggen. Iets weerhield mij daarvan. Waren het de beelden van ons nachtelijk samenzijn die door mijn hoofd flitsten, maar nu in de ochtend zo onwezenlijk leken? Wat er tussen ons was gebeurd kwam op me over als iets uit een verre, foute droom en misschien was het daarom dat ik mijn handjes toch maar thuis hield.
Toch was het geen droom geweest. Dat zag ik meteen toen mijn zusje in een vlotte beweging haar slaapkleedje uittrok. Op haar borsten waren immers nog duidelijk wat rode vlekken te zien. Onmiskenbaar de sporen van mijn knedende vingers.
Haar witte bruidsjurk lag op het bed al netjes klaar. Voorzichtig ging ik ernaast neerzitten. Wachtend tot ze mijn hulp nodig had, keek ik toe, wel beseffend dat ik haar nu voor het laatst
naakt zou zien. Straks behoorde haar mooie lijf aan Marco toe en bleef er mij niets meer over dan de zoete herinnering.



Of ik het nu wilde of niet, het had iets erotisch en sensueels, zoals ze haar kniehoge witte nylons om haar benen schoof. Even later slikte ik ongemakkelijk, toen ze het hagelwitte kanten stringetje langs haar billen optrok. Het kleine driehoekige lapje stof bedekte haar kale poesje nauwelijks en ik kreeg het helemaal warm toen ze met haar vingers haar billen enkele keren uit elkaar trok, tot het ‘koordje’ lekker kwam te zitten. Ze schoof haar armen onder de schouderbandjes van de al evenzeer met veel kant afgewerkte bh en haakte de cups over haar borsten. Daarop kwam ze tot bij mij en draaide zich ruggelings naar me toe. Ik kon het niet helpen dat mijn vingers lichtjes trilden terwijl ik het haakje vast maakte.
“Niet doen, Suuz!”
Ze had wel degelijk gemerkt hoe ik, schijnbaar achteloos, mijn vingers langs de zijkant van haar borsten liet glijden.
“Niet doen,” zei ze even later opnieuw toen ik de knoopjes van de bruidsjurk had vastgemaakt en de ceintuur tot een mooie strik had samengebonden. Het was gewoon sterker dan mezelf. Ik had het niet kunnen laten om mijn handen langs haar heupen naar beneden te laten glijden. Maggi stond voor de spiegel en ik leunde zacht tegen haar aan.
“Nee, Suuz ... alsjeblief.” Haar stem klonk hees.
Toch liet ik mijn handen opnieuw over de zachte witte stof glijden. Ondanks haar woorden keerde ze zich niet van me af en daarom durfde ik er gewoon mee doorgaan. Een diepe zucht ontsnapte aan haar mond en het volgende ogenblik voelde ik hoe ze haar bips wat strakker tegen mij aan drukte. In de spiegel ontmoetten onze blikken elkaar. De mijne was een opgewonden blik van bewondering, de hare leek eerder somber en zorgelijk.
Plots voelde ik hoe ze mijn handen pakte en ze rond haar middel legde, alsof ze wilde dat ik haar stevig zou omarmen. Toen ik dat ook deed, zuchtte Maggi opnieuw.
“Suzanne,” mompelde ze zacht, “dit is het dan, dit is ons afscheid.”
Zoals ze het zei klonk het nogal dramatisch. Uiteraard speet het mij ook wel dat ze het huis uit ging, maar een beetje realisme leek me toch op zijn plaats.
“Ja, Maggy, ... maar je verhuist slechts naar de andere kant van de stad hoor. We zullen elkaar nog vaak genoeg zien.”



“Suuz, ik bedoel dat het nooit meer kan zijn zoals ... “ Waarschijnlijk had ze ‘zoals vannacht’ willen zeggen, maar om een of andere reden leek ze dat niet over haar lippen te kunnen krijgen. In plaats daarvan zuchtte ze diep en toen ze haar hoofd naar me toe draaide, las ik haar blik. Wat ze met woorden niet kon of wilde uitdrukken, zeiden haar ogen wel.
Als vanzelf boog ik naar haar toe en op het moment dat de puntjes van onze tongen elkaar raakten, was het alsof er een vonk oversloeg. Vrijwel onmiddellijk hingen we in een stevige omarming te tongzoenen alsof ons leven ervan af hing. Ik sloot de ogen en gaf me helemaal. Een en al opwinding genoot ik van de gretigheid waarmee ze mij terug kuste. Het leek alsof alle realiteitsbesef me ontglipte. Ik vergat de hele trouwerij. Ik vergat dat het mijn eigen zusje was waarmee ik stond te tongen. Voor mij was Maggi op dat ogenblik niet meer dan een heel mooie en warme vrouw, een heerlijke volwassen vrouw met een begeerlijk lichaam. Een lichaam dat de voorbije nacht aan mij had toebehoord.
De zoete herinnering aan de voorbije nacht deed een siddering door me heen gaan en ik realiseerde me hoe hevig ik alweer naar haar verlangde.
“Oh ... Maggy,” fluisterde ik opgewonden. Begerig gleden mijn vingers over haar maagdelijk witte bruidsjurk naar omhoog, tot bij haar verrukkelijke borsten. Op het ogenblik dat mijn vingers haar tieten omsloten voelde ik haar verstarren. Toch was het nog een verrassing dat ze me zo bruusk van zich af duwde.
“Nee, Suzanne, dit kan echt niet, ‘ klonk ze gemaakt beslist. Dit hoort niet, Marco en zijn ouders kunnen ieder ogenblik hier zijn.”

Van een afknapper gesproken! Een dergelijke reactie had ik niet zien aankomen. Het voelde aan alsof ik een koude douche over me heen kreeg. Eigen schuld natuurlijk, ik had me niet mogen laten leiden door mijn gevoelens. Ergens wist ik wel dat ik Maggi gewoon dankbaar moest zijn voor die laatste nacht samen, maar op dat ogenblik had ik de grootste moeite om mezelf daarvan te overtuigen. Wezenloos staarde ik mijn zusje na toen ze de kamer verliet en naar beneden ging. De smaak van haar mond brandde nog na op mijn lippen.
Het duurde minstens een volle minuut tot ik ertoe kwam om naar mijn eigen kamer terug te gaan. Het was op automatische piloot dat ik een douche nam en me nadien opmaakte voor Maggi’s bruiloft. Het moest, ik was haar getuige, dat was lang voordien zo geregeld op het stadhuis. De voorbije weken had ik naar deze feestelijke dag uitgekeken, maar plots trok dat feest mij veel minder. Ik zag er zowaar huizenhoog tegenop...



Ik voelde me alles behalve op mijn gemak toen we een anderhalf uur later, tussen twee rijen mensen door, de trap van het stadhuis op liepen. Mijn nervositeit kwam niet door de aanwezigheid van de talrijk opgekomen vrienden van Marco en Maggi en de respectievelijke familieleden. Nee, dat lag uitsluitend aan de jongeman aan wiens arm ik de trap beklom. Als Maggi’s getuige was ik gekoppeld aan de getuige van Marco. Het was Barry, het negentienjarige broertje van mijn zwager in spé, een absoluut onaantrekkelijke kerel met een gezicht vol acne. Bovendien bleek hij niet echt opgelet te hebben, de dag dat hem het begrip ‘tact’ was uitgelegd. Zijn onverholen nieuwsgierige blik in mijn behoorlijk diepe decolleté toen ik uit de ceremoniewagen stapte, was me niet ontgaan. Meteen had ik spijt van mijn jurkkeuze. De wijnrode, zijdeachtige galajurk zat me als gegoten, daar niet van, Mijn rode, kanten bh eveneens, maar in de winkel had ik al mijn twijfels gehad. Zover open, zowel voor als achteraan, dat vond ik eigenlijk een beetje te gewaagd. Maar Brit, met wie ik ten tijde van de aankoop nog samenwoonde, had me over de streep gehaald. Op het ogenblik dat ik de ogen van Marco’s broer als het ware op mijn borsten voelde branden, betreurde ik het me nogal dat ik naar mijn toenmalige vriendin had geluisterd. Het kon niet anders dan dat ik hem bij hrt uitstappen ongewild gedurende een paar seconden een erg diepe inkijk had gegund. Toen ik naast hem stond en onwennig mijn arm achter de zijne haakte bleek dat ook zo te zijn.
”Wauw,” zei hij, blijkbaar de grootste moeite hebbend om zijn blik van mijn boezem af te wenden, “mooi gerief zeg!”
Ook toen we even later tussen de mensenhaag doorliepen, waren zijn ogen bijna constant op mijn rondingen gericht. In normale omstandigheid stoorde het me niet als een man een blik op mijn borsten wierp, maar dit waren geen normale omstandigheden en al helermaal geen normale man.
De fotograaf van dienst nam foto’s van elk koppel apart, waardoor het op de trap aanschuiven en beurt afwachten was. Toen het bijna onze beurt was, vond hij de tijd rijp voor een volgende, weinig flaterende opmerking.
“Wat jammer dat jij voor de wijven bent, meid, anders wist ik het wel!” zei hij luid, zijn woorden kracht bij zettend met een vette knipoog en een venijnig kneepje in mijn arm. Zijn wijzende vinger in de richting van mijn bovenlichaam gaf duidelijk aan wat voor ‘wetenschap’ hij in gedachten had.



Het zal waarschijnlijk niet helemaal kloppen, maar voor mij voelde het in ieder geval aan alsof alle blikken van de mensen om ons heen op mijn decolleté gericht waren. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, en dat allemaal door de schuld van die overjaarse puber. Uitgerekend met hem moest ik op de foto. Liefst van al was ik gaan lopen, maar dat kon ik Maggi niet aandoen.
Gelukkig moest ik in de trouwzaal niet naast hem zitten. Straks nog een keertje aan zijn arm de trap af, nog één keer samen met die hufter in de auto tot aan de feestzaal, maar dan had ik het wel gehad met Barry, zeker weten. Nu was ik ook eventjes van hem verlost, zodat ik mijn aandacht op de feitelijke trouwplechtigheid kon richten.

Het was nog even wachten op de ambtenaar van de burgerlijke stand. Maggi was met haar toekomstige man in gesprek, waardoor ik haar onopvallend kon bekijken. Wat zag ze er mooi uit in haar trouwjurk, die jongere zus van mij. Oogverblindend mooi zelfs en op hetzelfde moment doken de beelden van de voorbije nacht weer op in mijn hoofd. Spontaan kreeg ik het warm, maar dat niet alleen. Ik voelde tegelijkertijd mijn hart overstromen van warme en tedere gevoelens voor haar. Ik schrok nogal want ik herkende dat soort gevoel maar al te goed. Het had niets amicaals of zusterlijks in zich. Het had zelfs niets met erotiek te maken, iets wat na onze heerlijke nacht samen best wel had gekund. Nee, het was een honderd procent ‘vlinders in de buik’ gevoel dat ik voor het eerst had meegemaakt toen ik destijds Brit leerde kennen. Ik kneep eens flink in mijn arm om mezelf tot de orde te roepen, maar het hielp niet. De vlinders lieten zich niet verjagen...Ik was verliefd, tot over mijn oren verliefd op Maggy, mijn eigen zuster! Dat kon niet en dat mocht niet!
De voorlezing van de “wederzijdse rechten en plichten van de echtgenoten” ging grotendeels aan mij voorbij. Ik leek wel in een roes te verkeren die me tijdelijk alle besef van tijd en plaats ontnam. Pas tegen de tijd dat het Maggi’s beurt was om haar jawoord uit te spreken en daar door de ambtenaar toe werd uitgenodigd, keerde ik tot de realiteit terug. Net op tijd om te zien hoe Maggi mij gedurende een tweetal seconden vragend leek aan te kijken. Langer duurde het beslist niet en ik was ook niet helemaal zeker dat ik het wel goed had gezien, maar in die korte tijdspanne wist ik een geforceerd glimlachje op mijn gezicht te toveren en haar bemoedigend toe te knikken. Maggi’s ‘ja’ klonk hees en was nauwelijks meer dan een fluistering. Een forse scheut jaloezie gierde door me heen toen bruid en bruidegom hun huwelijk met een kus bezegelden. Ik wilde wel applaudisseren, net als alle andere aanwezigen, maar ik kon het niet. Verder dan mijn handen in een nerveus gebaar samendrukken kwam ik niet. Ik leed in stilte.



Eenmaal in de feestzaal, tijdens de receptie, kreeg ik mezelf gelukkig weer snel onder controle. Het feit dat ik in een recordtempo een paar glazen champagne genuttigd had, zal daaraan niet vreemd geweest zijn. Maar goed, alle hulp was welkom en wat alcohol dat hielp. Daarnaast waren er nogal wat neven en nichten die wat verderaf woonden en dus had ik heel wat bij te praten.
Op het diner dat aansluitend volgde, waren zo’n tachtig gasten uitgenodigd. Veelal ooms en tantes, maar toch ook wat buren en intieme vrienden van beide families. Als Maggi’s getuige was er voor mij een plaats voorbehouden aan de eretafel, maar omdat ik als een van de laatsten aanschoof, bleef er wat plaats betrof niet veel meer te kiezen. Naast Barry was er nog een stoel vrij, maar dat was geen optie. De andere vrije plaats was tegenover Maggi, dus was mijn keuze snel gemaakt. Toch was ook dat niet echt comfortabel, gezien mijn gemoedstoestand. Op een bepaalde manier was ook mijn zusje niet in haar gewone doen, dat kon ik duidelijk merken. Er hing een vreemd soort spanning tussen ons, subtiel, maar toch duidelijk voelbaar.
Soms, als ze me wat langer aankeek, kreeg ik onder haar blik de kriebels in mijn buik. Soms babbelden we gewoon wat en leek er niets aan de hand. Het gebeurde dat Maggi met Marco of met moeder praatte, maar tegelijkertijd toch oog had voor mij. Op die momenten wist ik niet goed hoe me te gedragen. Moest ik mijn blik afwenden of juist niet? Soms glimlachte ze naar me en dan bekroop me iets flirterigs, waaraan ik echter niet toe durfde geven. De hele situatie was zeker niet van die aard dat ik mijn gevoel van verliefdheid helemaal kon verdringen en dat zou er voorlopig niet op verbeteren.