Vreemd genoeg liepen we niet opnieuw naar huis, maar naar een auto die op de parking stond te wachten. David nam vooraan plaats naast de bestuurder en ik moest achteraan tussen de twee ander jongens plaatsnemen. De wagen vertrok echter pas toen ze me een blinddoek hadden omgebonden. Niet alleen de plaats, maar ook de weg er naar toe bleef voor mij geheim. Na zeker een uur rijden stopte de wagen. Met een, nog steeds, stijve piemel in mijn broekje stapte ik uit de wagen. We bleken op een parking van een autoweg te zijn gestopt. Eén van de jongens pakte wat uit de koffer van de wagen. “Slaafje. Vanaf nu geen gedoe meer met dat donkere sportbroekje. We hebben voor je een nieuwe sportbroekje aangeschaft.” Uit de doos haalde ze een broekje tevoorschijn, niet al te groot en zeker niet donker van kleur. “Slaafjes dragen witte sportbroekjes.” Het was zo’n broekje dat vooral gedragen werden bij atletiek. Op de zijkant snijden die open tot bovenaan de band. Binnenin zit er meestal een binnenslipje, zodat je deze zeker zonder slipje moest dragen. Veel maakte dat niet uit want een slipje mocht ik toch niet dragen. “Een slaafje draagt geen slipjes.” Daarop nam hij een schaar en knipte het binnenslipje uit het broekje. “Zo dat is veel beter. Aantrekken!” Zonder verder na te denken trok ik het broekje aan. Het bleek zeker niet te groot uit te vallen, maar was integendeel zeker een maatje of 2 te klein. Door de split aan de zijkant en het feit dat er geen binnenslipje meer in zat, duwde mijn stijve piemel het stof vooraan automatisch naar voren. Langs de zijkant kon je dan ook makkelijk mijn ballen en stijve lul zien zitten. Als truitje kreeg ik zo’n lopers-shirtje zonder mouwen. Niet alleen spande het rond me, maar het was uit zo’n stof waar je alles doorziet. Mijn sportschoenen mocht ik daarna aandoen. Met andere woorden, ik had wel kleren aan, maar deze verhulde alles wat er onder zat. Opnieuw werd ik, geblinddoekt, in de wagen gezet en daarna vertrokken we naar een voor mij onbekende bestemming. Na een half uurtje stopte de wagen en bleken we aan rand van een bos te zijn. “Luister goed slaafje. Je loopt via dit bospad naar de andere kant van het bos. Daar wacht je op ons tot we je komen oppikken. Veel succes.” Daarna stapten ze opnieuw de wagen in en lieten ze me alleen achter. Waar ik aanbeland was wist ik niet. Hoe lang de weg door het bos was nog minder en of het wel veilige was om ’s avonds door het bos te lopen al hellemaal niet . Het viel me wel op dat op de parking, aan de rand van het bos, waar men ze me hadden gedropt meerdere wagen stonden. Alleen vond ik het vreemd dat er niemand te bespeuren viel. Mijn enige uitweg was dus door het bos te rennen. De eerste meters bleken vlot te verlopen, maar hoe dieper ik het bos inliepen, hoe donkerder het werd en hoe meer vreemde geluiden ik hoorde. Na enige tijd kwam ik een rustplek, je kent dat wel zo’n houten tafel met aan beide zijden een bank, tegen. Tijd om even uit te blazen. Ik zat nog maar pas op de bank uit te puffen of ik werd plots langs achteren gegrepen. Zonder dat ik er erg in had werden mijn handen samengebonden. Alles ging zo snel dat ik niet eens besefte wat er gebeurde. Daarna werd het touw waarmee mijn handen waren vastgemaakt over een dikke tak van een boom geworpen. Iemand trok daarna aan het touw zodat ik, met de handen naar boven, uitgestrekt werd. “Zo jongens, laat eens even kijken wat we hier gevangen hebben” zei plots een stem. Wie dat was kon ik heel moeilijk, door de duisternis, herkennen. De stem zei me ook niets. Eén van mijn meesters was het dus niet. Met een stijve in het veel te klein wit broekje hing ik daar aan een boom te bengelen. “Hé wat moet dat, laat me los” schreeuwde ik. Het gevolg hiervan was dat ik een harde klap in mijn maag kreeg en mijn mond gesnoerd werd. Door dit alles was het opgevallen dat mijn broekje vooraan een grote bobbel vertoonde. “Wat een geil jongetje hebben we hier?“ Ze pakte mijn broekje vast en trokken het in één ruk naar beneden. Mijn piemel sprong onmiddellijk uit het broekje en vertoonde al mijn geilheid. “Zo, die wil zeker wat van ons. Maak hem maar even vast op de tafel, jongens.” Het touw werd losgemaakt en twee paar handen zette me met mijn buik op de tafel. Met handen en voeten werd ik, ondanks het tegenspartelen, aan de tafel vastgebonden. Daarna hoorde ik riemen en ritsen die open gemaakt werden. Kort daarna schoof een eerste pik mijn kutje in. Hard en diep werd ik genomen. Schreeuwen van de pijn ging niet, dus probeerde ik me te ontspannen. De jongen die me neukte hijgde luid en kwam met een geweldige schreeuw diep in me klaar. Daarna werd ik nog twee keer geneukt, door de jongens die me hadden vastgebonden. Ik lag er maar bij alsof ik een dood voorwerp was. En de jongens neukten er, alsof hun leven ervan afhing, op los. Nadat ik drie ladingen sperma in mijn darmen had ontvangen, werd ik losgemaakt en doorneukt achtergelaten. Mijn broekje trok ik snel aan en toen ik verder wou stappen, voelde ik het sperma langs mijn benen naar beneden lopen. Op mijn broekje dat vooraan nog steeds een tentje vormde was achteraan één grote spermavlek te z! ien. Het plakte aan mijn kont en maakte het lopen moeilijker. Met grote angst voor het onbekende liep ik ver het bos door. Na meer dan een uur lopen zag ik van ver de uitgang van het bos opduiken. Dit was een stimulans om nog wat door te zetten en hopelijk mijn meester terug te zien. Bij de uitgang kwam ik terecht op een andere parking. Geen enkele van mijn meesters bleek daar al aanwezig. Een andere jongen kwam naar me toe en bekeek me eerst alvorens me aan te spreken. “Wat een sletje ben jij? Hoe zie jij eruit?” Zelf stond ik daar maar en wist niet hoe ik hierop moest reageren. “Wat sta je hier te doen met een stijve in je broekje?” Op dat moment pakte hij mijn leuter stevig vast en kneep er hard in. Ik kronkelde van de pijn en trok me automatische naar achteren. Daarop pakte hij mij bij mijn hoofd vast. “Jij hebt er zeker geen bezwaar tegen om me even te helpen?” Hij duwde me naar beneden, opende zijn broek en stak zijn stijve lul in mijn mond. “Pijpen slet.” Op mijn knieën, midden op een parking aan de rand van een bos zoog ik aan de stijve leuter van een onbekende jongen. Hij kreunde en neukte me diep in mijn keel. Ikzelf kon zat er maar bij met een aan mijn kont plakkend broekje en een stijve die het broekje naar voor duwde. Toen de jongen op het punt stond om zijn zaad in mijn keel te spuiten, trok hij me recht en dropte zijn kwakje vooraan op mijn broekje. Daardoor leek het juist alsof ik zelf klaargekomen was. Hij duwde me achterover op de grond, lachte eens goed en stapte naar zijn wagen waarna hij in volle vaart wegreed. Op dat zelfde moment reed er een wagen de parking op. Ik zag een aantal personen uitstappen en naar me toe lopen. “Zo slaafje, je bent er al. Maar hoe zie jij er uit? Moet je dat zien jongens, we geven ons slaafje een mooi nieuw broekje en na een paar uur blijft er niet veel van over.” “Ik ben verkracht in het bos, door drie kerels en toen ik hier arriveerde werd ik gedwongen om iemand te pijpen” vertelde ik aan mijn meesters. “Hahahahaha… proesten ze het uit. Maar sletje toch daar dienen jullie toch voor.” Terwijl ze me stonden uit te lachen stond ik daar met een rode kop, niet wetende wat verder te vertellen. Het leek er zelfs op dat dit opgezet spel was. “Maar kijk eens aan, nog steeds een stijve leuter.” Toen ze mijn stijve pik vast namen voelde ze natuurlijk dat er sperma vooraan op het broekje zat. “Verdorie slaafje, je durft nogal. Klaarkomen in je nieuwe broekje, daarvoor zal je de gepaste straf krijgen.” De rotzakken. Ze wisten maar al te goed dat dit niet mijn zaad was. “Vooruit, we gaan terug naar huis. Kruip jij maar in de koffer, we willen niet dat je de zetels vuil maakt.” Ze opende de koffer van de wagen en ik moest erin plaats nemen. Zelfs zaten zij natuurlijk gezellig in de wagen. Door de duisternis en het feit dat je helemaal geen besef hebt wat er gebeurd is het alsof de rit heel wat langer duurt.